ایستگاه ِ آخر

و هر سفری، پایانی دارد. هر اتوبوسی هم ایستگاه ِ آخری.  و این آخرین ایستگاه ِ این اتوبوس است. دلم برای همه آدم‌هایی که در تمام ِ این سالها به اینجا آمدند تنگ می‌شود. و دلم برای خودم در تمام ِ این سالها هم همینطور. 

زندگی می‌گذرد. چیزهایی را به دست میاوریم و چیزهایی را از دست می‌دهیم. و این چرخه مدام تکرار می‌شود. شاید به بیهوده‌ترین شکلِ ممکن. 

و در این میان، شاید نوشیدن ِ یک لیوان قهوه، در یک بعدازظهر ِ پاییزی، و شنیدن ِ صدای آواز ِ آقای بنان، تمام ِ معنای زندگی باشد. 

آبان ۱۴۰۰

نوامبر ۲۰۲۱ 

سیاوش/